Cevap :
Kuarklar ve gluonlar arasındaki etkileşim güçlü etkileşim olarak adlandırılır ve bu etkileşim Kuantum renkdevinimi kuramı (QCD) ile betimlenir. Güçlü etkileşim, gluonlar tarafından taşınan ve kuarklar ile karşı-kuarklara, ayrıca gluonların kendilerine etki eden kuvvettir. Gluon, Latince kökenli bir kelime olup, İngilizcedeki Glue kelimesinden gelmekte ve yapışkan madde anlamını karşılamaktadır.
Güçlü nükleer kuvvet, atom çekirdeklerinin çarpışarak birbirlerini yok etmesi sonucu ortaya çıkan büyük miktarda ışık ve itme kuvveti. Bu çarpışma sonucu ortaya ışık enerjisi haricinde nötronun değişime girmesi sonucu ortaya çıkan zararlı toz perdesi (radyo aktiv) organik maddelerde ciddi ve kalıcı hasarlar bırakır. Bu çarpışmanın (patlama) etki alanı çarpışan atom çekirdeklerinin miktarına göre değişir. İtme kuvveti ve eğer elektron sayısı fazla ise itme kuvveti daha fazladır. Radyasyon'un rüzgara karışması ve daha cok ilerlemesine sebeb olur bu da hasarın merkezden ayrıldıkça hafiflemesini sağlar, eğer olduğu yerde kalsaydı ölüm oranı %39 daha fazla olurdu, çünkü radyasyonun taşınma olayı organik maddeler aracılığıyla olur.
Nükleer kuvvet bir itme kuvveti olup, doğadaki temel kuvvetlerden biridir. Güneşin çekme kuvvetinin tam tersidir. Bu kuvvet sonucu madde üretilir. Bu madder değişime ugramış olan atom parçacıklarıda olabilir. Bu parçacıklar ya da üretilen maddeler havada birbirlerine hafif vuruşmalar sonucu büyük bir itme kuvveti doğurur ve ortaya çıkan enerjinin büyümesine yol açar bu da atom santrallerinde kullanılandan daha büyük bir enerjidir.
Atom çekirdeği nötron ve proton adı verilen temel parçacıklardan oluşur. Nötronlar yüksüzdür, protonlar artı yüklü parçacıklardır. Normalde aynı yükteki parçacıklar birbirini ittikleri halde atom çekirdeğini oluşturan nötron ve protonlar bir arada kalırlar. Protonlar arasındaki bu itme kuvvetine karşı koyarak atom çekirdeğini oluşturan parçacıkları bir arada tutan kuvvet, protonlar arası itme kuvvetiyle dengelenmiştir. Böylece atom çekirdeğini oluşturan bu parçacıklar birbirinin içine geçmediği gibi, birbirinden uzaklaşmazlar. Atomun çekirdeği bu şekilde oluşur. Bu kuvvetin şiddeti o kadar fazladır ki, çekirdeğin içindeki protonların ve nötronların adeta birbirine yapışmasını sağlar. Bu yüzden bu kuvveti taşıyan çok küçük parçacıklara Latince'de "yapıştırıcı" anlamına gelen "gluon" denilmektedir. Bu yapışmanın şiddeti çok hassas bir denge sağlar.
Nükleer kuvvet bir itme kuvveti olup, doğadaki temel kuvvetlerden biridir. Güneşin çekme kuvvetinin tam tersidir. Bu kuvvet sonucu madde üretilir. Bu madder değişime ugramış olan atom parçacıklarıda olabilir. Bu parçacıklar ya da üretilen maddeler havada birbirlerine hafif vuruşmalar sonucu büyük bir itme kuvveti doğurur ve ortaya çıkan enerjinin büyümesine yol açar bu da atom santrallerinde kullanılandan daha büyük bir enerjidir.
Atom çekirdeği nötron ve proton adı verilen temel parçacıklardan oluşur. Nötronlar yüksüzdür, protonlar artı yüklü parçacıklardır. Normalde aynı yükteki parçacıklar birbirini ittikleri halde atom çekirdeğini oluşturan nötron ve protonlar bir arada kalırlar. Protonlar arasındaki bu itme kuvvetine karşı koyarak atom çekirdeğini oluşturan parçacıkları bir arada tutan kuvvet, protonlar arası itme kuvvetiyle dengelenmiştir. Böylece atom çekirdeğini oluşturan bu parçacıklar birbirinin içine geçmediği gibi, birbirinden uzaklaşmazlar. Atomun çekirdeği bu şekilde oluşur. Bu kuvvetin şiddeti o kadar fazladır ki, çekirdeğin içindeki protonların ve nötronların adeta birbirine yapışmasını sağlar. Bu yüzden bu kuvveti taşıyan çok küçük parçacıklara Latince'de "yapıştırıcı" anlamına gelen "gluon" denilmektedir. Bu yapışmanın şiddeti çok hassas bir denge sağlar.
Zayıf nükleer kuvvet ya da zayıf kuvvet, pek çok parçacığın ve hatta pek çok atom çekirdeğinin kararsız olmasından sorumludur. Zayıf kuvvetin etki ettiği parçacık, bozunarak, kendisiyle akraba bir parçacığa dönüşür. Bu esnada bir elektron ile bir nötrino çiftini ortaya çıkartır.
Enrico Fermi, 1930'ların ortasında zayıf kuvvet için genel bir formül buldu. Daha sonra teori, George Sudarshan, Robert Marshak, Murray Gell-Mann ve Richard Feynman tarafından geliştirildi.
Kuvvet her parçacığa evrensel bir şekilde etki eder. Şiddeti her parçacık için aynıdır. Çok kısa menzillidir. Adından da anlaşılacağı üzere, kuvvet oldukça zayıftır. Zayıf kuvveti taşıyıcıları W+, W-'dir. Bu parçacıklar 1980'lerin başında bulunmuştur. Spinleri 1, kütleleri çok büyüktür. Ayrıca yüksüz akım taşıyıcısı Z0 da zayıf kuvvet taşıyıcılarından biridir.Günümüzde üç temel kuvvet kabul edilmektedir. Zayıf kuvvetin, elektromanyetik kuvvet ile aynı tür olduğu 1984 yılında ispatlanmıştır.