bir anne kaplan dört yavru kaplan dünyaya getirmiş. Ancak bunlardan bir tanesi diğerlerinden daha küçük ve çok hastaymış. Onu görünce “Bizim dünyamızda zayıfa yer yok. Seni evladım olarak kabul etmiyorum. Kendi başının çaresine bak.” demiş. Diğer kardeşleri de onu dışlamışlar.
Bu duruma çok üzülen yavru kaplan oradan uzaklaşmış ve bir mağaraya sığınmış. Burası bir ayının yuvasıymış. Ayı yavru kaplana acıyarak onunla yiyeceklerini paylaşmış. Yavru kaplan bir gün çok güçlü bir kaplan olacağına dair kendine söz vermiş. Devamlı avlanıyor ve koşu antrenmanları yapıyormuş. İyice büyüdüğünde korkunç dişlerini gören tüm hayvanlar ondan korkmaya başlamış.
Bir gün yine avlanırken bir kaplanın acılı inlemesini duymuş. Sese doğru gidince bir kaplanın iki aslan tarafından sıkıştırıldığı görmüş. Aslanlarla boğuşmuş ve onları korkutup kaçırmış. Kaplan ona dönüp “Beni kurtardığın için teşekkür ederim. Hep annemin getirdiği yiyecekleri yediğim için güçsüz kaldım. Avlanmayı bilmiyorum.” demiş. Sonra da dikkatle bizim kaplanı incelemiş. “Sen benim zayıf kardeşime çok benziyorsun. Yoksa o musun?” demiş. Bizimki de kardeşini tanımış. Sonra ona yıllar boyunca neler yaptığını anlatmış. Ona kendi yiyeceklerini vermiş. “Görüyorsun ya, yıllarca durmadan çalıştım. Her gün yiyecek buldum, hiç aç kalmadım. Akan su yosun tutmaz diye boşuna dememişler. Azimle çalışmanın karşılığını aldım.” demiş
