Gözlerimi açtığımda ilk aklıma gelen, teknenin dümenini hızla gelen dalganın üzerine kırmam gerektiğiydi. Ay ışığının altında yağan sağanak yağmurdan sırılsıklam halde son anda fark etmiştim o siyah devi. Ulaşmam gereken tekneye çok az kaldığını, seyir fenerlerini seçmeye başladığımı ve rüzgarın giderek arttığını anımsıyorum. Sonrasını ise hiç hatırlamıyordum. O gece, fırtınanın içerisinde bir başıma kaldığım o kara gecede, son duyduklarım telsizden gelen fransızca yardım çağrılarıydı. Ben yarım saat önce marinada teknemde yatmaya hazırlanırken uyuyana dek açık olan telsizimden ilk “mayday” çağrısını duymuş ve hızla fırtınanın içine, söylenen koordinatlara doğru fırtına flokumu açarak, motor yelken yol almaya başlamıştım. Denizde ölüm ile yaşam arasında gidip gelmeye başlayan denizcilere yardım etmek için fazla zamanım yoktu, biliyordum. O dalga geldiğinde geç fark etmiş, dümeni son bir gayretle iskele alabanda yapmıştım. Sonrası tam bir boşluk…
