Ortaçağ’daki skolastik düşünce, sanatı da etkilemiş ve sanat özgür olarak değil, dine bağlı olarak varlığını sürdürmüştür. Resim sanatı da dinle iç içe geçerek kiliseye hizmet etmiştir. Resim sanatı, kilisenin dışına çıkarak bir gelişme gösterememiştir. Erken Ortaçağ’da resim yasaklanmış, tartışmalardan sonra ruhtan ayrı somut olmasından dolayı, yapılmaya devam edilmiştir.
Bu dönemdeki resimlere bakıldığında donuk, cansız ve sadece olayı anlatan resimler görülür. Özellikle İsa’nın kutsanışı, çarmıha gerilişi, İncil’den sahneler, savaş tasvirleri, başlıca konulardır. Hz.İsa, resimlerde üç şekilde gösterilmiştir. Bunlar; sakalsız çoban, sakallı pedagog ve güzel yüzlü gençtir. Bu tasvirler Ortaçağ boyunca sürüp gitmiştir.
Ortaçağ Avrupa’sında resim, gerçeğe yönelen değil, gerçekten uzaklaşan, üsluplaşmaya, süslemeye yönelen bir yol tutturmuştur. Resim, daha çok “Fransız” tekniğiyle yapılırdı ki, bunlar duvar resimleri, kitap kapakları, tezhip, minyatür ve duvar resimleridir. Bunlar da aynı sahneleri işlemek şartıyla, birbirinin kopyası şeklinde çoğaltılmıştır.
