Gül, ayna, güneş ve ay; nedir bütün bunlar? Her nereye baktıysak hep Senin yüzün vardı.
Kadim zamanlardan başlayarak Diyonizos kültü, Zerdüştlük, Mitraizm, Pisagorculuk,Neo-Platonizm, Kabalizm, Tasavvuf, Mevlevilik, Bektaşilik, Sufilik, Batınilik gibi daha pek çok ezoterik grup binlerce yıldan beri Mısır, Mezopotamya ve Ortadoğu’da kendi inanç, sembolizm ve ritüel sistemleri ile yoğrulmuşlar ve birbirlerinden etkilenerek Rönesans dönemine kadar ulaşmışlardır. Ezoterik akımlar; Simya, Okültizm, Kabala, Gnostisizm, İslam Ezoterizmi, Gül-Haç Örgütü, Tapınak Şövalyeleri ve Hermetizm gibi akımların tümünü kapsar; Tanrı’dan ötürü var olan insanın iyi cevherini uygulamalarla ve bilgilendirme yoluyla daha da mükemmel hale getirmeyi amaçlarlar. Gül sembolü de böyle ortak bir semboldür ve hepsinde bir karşılığı vardır.
Gül, göksel mükemmelliği bünyesinde barındırırken dünyasal tutkuları da içeren, dolayısıyla içinde zıtlıkları taşıyan son derece kompleks bir ezoterik semboldür. Aynı zamanda da dünyanın her yerinde şairler tarafından özel bir önem atfedilen, yaygın kullanımı olan bir semboldür. Batı simyasında en önemli çiçek olup kısmen Doğu Ezoterizmi’nde de yer alır. Gül hem zaman, hem ebediyet’tir; hem yaşam hem de ölümdür, hem doğurganlık hem de bekarettir. Gül mükemmelliktir, pleroma’nın (1), tamamlanmanın, yaşamın gizeminin, hayatın kalp merkezinin, bilinmeyenin sembolü olup güzellik, zerafet, mutluluk ve aynı zamanda şehvet düşkünlüğü, tutkular, hatta şarapla ilişkilendirildiğinde şehvetin ve baştan çıkarıcılığın da sembolüdür. Dişil tanrıçaların çiçeği olarak gül; sevginin, hayatın, yaratılışın, doğurganlığın ve insandaki dişil gücün sembolüdür.
