İKİ YOLCU :
Bir
zamanlar bir yolcu dağların derinliklerinde, kalın bir kar tabakasıyla
kaplı az kullanılan bir patikada tek başına yürüyordu. Kar giderek daha
derinleşiyor, yol giderek daha tehlikeli olmaya başlıyordu. Sonunda
yolcu soğuğa dayanamayacak hale geldi ve yere yığıldı. Şansı varmış ki,
aynı yoldan ikinci bir yolcu geçti ve diğerinin durumunu görünce çok
üzüldü. Onu kaldırdı ve kendine getirecek bir şeyler verdi. Daha sonra
ilk yolcu, yeni gelenin elini ellerinin arasına aldı ve ona olan borcunu
yaşadığı sürece unutmayacağına dair yemin etti. Diğeri hafifçe
gülümsedi ve bir şey söylemedi. İlk yolcu, daha sonra eve ulaştığında bu
olanları herkese anlatacağını söyledi. Bu insancıl davranışı her
tarafta anlatacak, geleceğe kalması için yazıya ve dizelere dökecekti.
Diğeri bir kez daha gülümsedi ve bir şey söylemedi.
Birlikte
yollarım hızla devam ettiler ama patika gittikçe daha tehlikeli bir
hale geldi, kar derinleşti ve yolculardan biri tökezledi. Bir çığlık
atarak yanındakinin elini kavradı ve ikisi birlikte dipsiz bir uçuruma
yuvarlanıp kayboldular. On bin yıl da geçse, hiç kimsenin onların
yazgısından haberi olmayacak -hele ikinci yolcunun büyük iyiliğinden.
