Son Kuşlar
Yağacak, belli artık; hüznün ürkek kuşları
Kurtulmuş kurşun gibi, semanın tavanından..
Gözler içmiş olacak, sonu yok yokuşları
Ve toprak, bir pencere; açılmış kucağından! ...
Karanfiller, zambaklar, duru göl, bir şelale...
Bir esrarlı rüya bu, ne içinde toprağın
Ne dışında belli ki; sır, hakikat elele!
Çiçekleri hakikat, kendi hayal yaprağın...
Taşmıyor ne gariptir; denize doldursa nur
Nur mu deniz içinde, deniz mi nur içinde?
Balıkların sevinci, pullarından okunur;
Gözyaşları gizlenmiş bir esrarlı ‘‘niçin’’de...
‘‘...Evet, ağlasa insan; gözyaşı damla damla
Sıcak inciler gibi, yanaklardan süzülür..
Gözyaşı, balıkların; kesilmez pınar gibi
Aksa, dursa yıllarca; semaya mı dökülür? ...”
Yağacak, belli artık; hüznün ürkek kuşları
Kurtulmuş kurşun gibi, semanın tavanından..
Gözler içmiş olacak, sonu yok yokuşları
Ve toprak, bir pencere, açılmış kucağından!
Ahmet Tevfik Ozan
