ki Çağ’da bir Anadolu tanrıçası. Issız yerlerde, ormanlarda ve dağlarda vahşi hayvanlarla birlikte yaşayan Kibele, ana tanrıça, tanrıların ve doğanın kaynağı sayılırdı. Efsaneye göre köylü Attis’e (Atys) vurulan ve onu delirterek kendini hadım etmesine neden olan Kibele, ölümünden sonra da onu, aslanlar koşulmuş savaş arabasında yanında götürmek üzere diriltmiştir. Kültü, Trakya ve Yunanistan’da, özellikle geri kalmış iç bölgelerde yayıldı. Girit’in Ana Tanrıçası Rea ile bir tutulurdu. Her ne kadar Yunanlılar bu kültün barbar uygulamalarını fazla benimsememişlerse de, Romalılar İ.Ö. 204′te İkinci Kartaca Savaşı’ndan sonra Kibele’yi, resmen tanrı olarak kabul ettiler. Kibele dininin papazları olan “gallicus”lar küpe, gerdanlık takan, kadın kılığındaki hadımlardı. Son yıllarda Çatalhöyük ve Hacılar’da yapılan kazılar, Kibele figürünün İ.Ö. 6500-7000 yıllarına kadar uzandığını ortaya koymuştur.
