İnsanları tanıdıkça kendimden ve insanlğımdan utanıyorum.
İnsanlar ; yalan dolu
İnsanlar ; Riya dolu
İnsanlar ; Çıkar dolu
İnsanlar ; iki yüzlü…
Dost sanıp güvendiklerin , dostum deyip sarıldıkların en nazik anında hançerlemiye çalışıyorlar
Dünya ; Menfaat dünyası olmuş. Dostluk ve sevgi lügatlarda kalmış.. O yüzden utanıyorum , nefret ediyorum , kendimden ve insanlığımdan
Keşke diyorum ; bir taş , bir kaya parçası olsaydım. Gönül denilen birşey , bulunmasaydı şu bedende.
Beni ; ne dünyanın bozuk düzeni , ne iki yüzlü insanlar ve ne de bu kokmuş , mahvolmuş hayatın entrika ve çıkarları ilgilendirmeseydi.
Nefret ediyorum insanlığımdan , nefret ediyorum yaşamaktan ve nefret ediyorum dünyayı bu hale getirenlerden
Halbuki herşeye rağmen , tüm çirkinlik ve adiliklerine rağmen bu dünya yaşamaya değerdi.
Bir tatlı tebessüm , gönülden gelen bir gülüş ve dudaklardan olmasa da , gözlerden öpüş….
Ama , görüyorum ki her şey gibi , onlar da yapmacık , onlar da riya dolu , onlar da da sahtekarlık ve kalleşlik var.
Bilmiyorum…. Yanlış mı düşünüyorum veya çok şey mi , istiyorum ? Bu dünyanın düzeni mi böyle kurulmuş ? Bu çarkların dönmesi için , dişlilerin böyle hareket etmesi mi gerekiyor?..
Ya ben , çok gerilerde kaldım ve dünyanın , hayatın , yaşamanın kaide ve kurallarına alışamadım ; ya da dünya düzenini kaybetmiş , nizam ve intizam diye birşey kalmamış ; sevgiler ve dostluklar mazide kalmış , yerini menfaat ve kalleşlik ; riyakarlık ve ihtiras almış..
